De leeslijst: op de middelbare school een belangrijk onderdeel van de lessen Nederlands, Engels en Duits. Als scholier had ik er een haat/liefde-relatie mee. Ik was en ben nog steeds een boekenwurm, maar die verplichte boeken van de lijst waren in mijn ogen onnodig ingewikkeld en langzaam. Veel oude, stoffige titels spraken niet echt tot de verbeelding, en ook veel moderne literatuur op de lijst was saai of moeilijk. Ik weet van genoeg klasgenootjes dat ze de een groot deel van de verplichte boeken niet eens open hebben geslagen, en ik moet er eerlijk voor uitkomen dat ik zelf ook wel eens een boekverslag heb geschreven op basis van een samenvatting op het internet.
De eerste keer dat ik na mijn middelbare schoolcarrière zo’n boek oppakte dat ooit op mijn leeslijst had gestaan, was ik dan ook een beetje wantrouwend. Toch begon ik alsnog één van die boeken te lezen waarin ik als tiener nooit verder dan het eerste hoofdstuk was gekomen: The Great Gatsby. Het boek was pas opnieuw verfilmd, en ik wilde graag het origineel lezen voordat ik de film ging kijken. Dus met hernieuwde motivatie waagde ik me eraan. Waar ik een paar jaar eerder na het eerste hoofdstuk opgaf, had ik het nu binnen twee dagen verslonden. Het was spannend en romantisch, en ook al was het bijna honderd jaar oud, toch herkenbaar. Ik durf het boek nu zelfs als een van mijn favorieten te noemen!
Ik snap het slechte imago van de verplichte literatuurlijst heel goed: waarom zou zo’n lijst jou moeten vertellen wat een goed boek is? Mag je dat niet gewoon zelf bepalen? Toch wil ik de mensen die hier heftig ja op knikken, vragen om hun literatuurlijst toch maar te bewaren; je weet maar nooit wat je tegenkomt!
Tekst: Lotte Savelsberg
Corine Kaijim
Laatste berichten van Corine Kaijim (toon alles)
- Frisse geluiden tijdens eerste TEDxTilburg - 9 april 2019
- 5 tips over opvoeden zonder straffen en belonen - 1 april 2019
- Tiny Challenge: 5 x beeldtaal en manipulatie - 25 maart 2019